تاریخچه
ترجمه شفاهی در استرالیا را می‌توان متشکل از چهار نمود مختلف از این حرفه دانست: ترجمه شفاهی زبان‌های بومی، ترجمه شفاهی زبان اشاره، ترجمه شفاهی کنفرانس و ترجمه شفاهی رودررو. هرکدام از این گونه‌های ترجمه شفاهی تاریخچه مربوط به خود را دارند و هرکدام در یک موقعیتی از راه‌های متفاوتی توسعه یافتند و اخیراً هرکدام تصدیقی است بر حضور دیگری. در طول دهه های گذشته، این رشته‌ها در یک سیستم اعتبار بخشی واحد که متشکل از انجمن‌های حرفه‌ای هستند و از طیف وسیعی اعضا می‌پذیرند، با هم ادغام شدند. از نظر کارشناسان، با توجه به ماهیت بازار و در دسترس بودن متخصصان واجد شرایط در حوزه ترکیبات مناسب زبانی، همپوشانی بالایی بین ترجمه شفاهی کنفرانس و ترجمه شفاهی رودررو وجود دارد. هرچند ترجیح برخی بر این است که به عنوان «مترجم شفاهی سلامت» و برخی دیگر به عنوان «مترجم شفاهی قضایی» شناخته شوند ولی با توجه به دشواری‌های موجود بر سر راه کسب تخصص در بازار استرالیا، چنین عنوان بندی رایج نیست. تنها استثنا شاید در مورد یکی از انواع ترجمه شفاهی پیشگام در استرالیا و آن هم ترجمه شفاهی از راه دور باشد. دورنمای ترجمه شفاهی در استرالیا را دو تحول اصلی تعیین کرده‌اند ـــ طرح مهاجرت و مرجع اعتبار بخشی ملی مترجمان کتبی و شفاهی (NAATI). بحث در اینجا بر سر دسته بندی حوزه‌های ترجمه شفاهی برای زبان‌های بومی و ترجمه شفاهی زبان اشاره می‌باشد. میزان رشد و توسعه بخش ترجمه شفاهی کنفرانس چه از نظر آموزش (تنها با ارائه چند برنامه) و چه از نظر اشتغال حتی با وجود افزایش تقاضا ـــ به خصوص در مورد زبان‌های پر اهمیت ژئوپلتیک ـــ خیلی رشد چشمگیری نبوده است. این امر با در نظر گرفتن ترجمه شفاهی رودررو (اصطلاحی که تا زمانیکه به صورت بین‌المللی پذیرفته نشده بود در استرالیا کاربردی نداشت) از اواسط دهه هفتاد پیشگام بود و باعث ایجاد نوآوری‌هایی در حیطه برنامه درسی، حوزه تحقیقی، در عمل و اعتبار بخشی شد که برخی از کشورهای دیگر از این طرح کپی‌برداری کردند (به اوزولینز، 1998 مراجعه شود).
مهاجرت و ترجمه شفاهی
ورود انگلیسی‌ها به مستعمره این کشور در اواخر قرن هجدهم باعث آغاز امواج پی‌درپی مهاجرت بود ـــ برخی مجبور شدند ـــ مثل مستعمره کیفری، برخی دیگر با انگیزه‌های شخصی یا جهانی مثل کشف طلا، فرار از جنگ و قحطی، یا با شعله‌ور شدن حس ماجراجویی تشویق شدند. از همان موقعی که ترجمه شفاهی اهمیت داشته، ارتباط ترجمه شفاهی و مهاجرت نیز به طور جدی پس از جنگ جهانی دوم آغاز شد وقتی که جمع کثیری از غیر انگلیسی زبان‌ها (LOTE) به دعوت ـــ و گاهی به حمایت ـــ دولت چه به عنوان پناهنده سیاسی و چه به عنوان پناهنده کاری جهت تقاضای مهم برای کار، به استرالیا مهاجرت کردند.
فرض سیاست‌های متداول دولت بر این بود که تازه‌واردان، جذب فرهنگ غالب می‌شوند و دیگر قابل تمیز دادن از افراد بومی نیستند. زمانیکه حقایقی در جهان این فرضیه را رد کردند، ابتدا سیاست‌های یکپارچگی و در نهایت چند فرهنگی که از اواخر دهه 1970 مطرح بود، اصلاح شد (مراجعه شود به جوپ، 1998؛ مارتین، 1978). عقاید بسیاری بر این بود که مردم در روند انطباق با فرهنگ جدید زبان انگلیسی را یاد خواهند گرفت. با این حال، در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970 دولت عمدتاً از طریق برخی سازمان‌های رفاهی به این آگاهی رسید که ناتوانی در برقراری ارتباط به زبان انگلیسی باعث مشکلات عدیده‌ای می‌شود و با گذشت زمان زندگی افراد را به مخاطره می‌اندازد. حوزه‌های مورد توجه فقط مربوط به قانون‌گزاری و سلامت نبود بلکه شرایطی در حمایت از حقوق ساکنان دائم برای شرکت در اتفاقات سیاسی و اجتماعی مملکتی که در آن ساکن بودند وجود داشت و این نیازمند حضور مترجمان شفاهی بود.
ارائه خدمات زبان سازمان یافته (اصطلاحی که هم ترجمه شفاهی و هم کتبی را در بر می گرفت) زمانی اجرا شد که در سال 1960 در وزارت مهاجرت وقت، واحدی برای ترجمه در نظرگرفته شد. در سال 1973خدمات ترجمه شفاهی اضطراری از راه دور در همان بخش راه اندازی شد ـــ جهان اولی. این سرویس برای افرادی کارآمد بود که قادر به برقراری ارتباط به زبان انگلیس با دیگران نبودند و اینجا مترجم شفاهی به صورت رایگان این تعامل را برقرار می‌کرد. دولت (در اواخر سال 1973)، کمیته خارجه تعیین صلاحیت کیفی (COPQ) به کار گماشت تا به تهیه گزارشی در مورد ایجاد استانداردهای ترجمه شفاهی و کتبی بپردازد، به سابقه حرفه‌ای مترجمان کتبی و شفاهی کمک کند و در بهبود میزان دسترسی به خدمات ترجمه کتبی و شفاهی اقدام نماید. طبق گزارش اوت 1974، این کمیته حزب کارگر را تشکیل داد. پیشنهاد اصلی این کمیته پایه‌گذاری استانداردهای طبقه‌بندی شده برای مترجمان شفاهی و کتبی در استرالیا طبق پنج مهارت مورد نیاز و در صدد اجرای این استاندارد با ایجاد شورای ملی ترجمه شفاهی و کتبی بود (مراجعه شود به اوزولینز، 1998).
گزارش COPQ با استقبال خوبی مواجه شد و به دنبال تدابیر بدیهی سیاسی و بروکراتیک، اداره اعتبار بخشی ملی مترجمان شفاهی و کتبی در سال 1977 تأسیس شد. COPQ پذیرفت که این سیستم طبقه‌بندی با تغییرات جزئی اجرایی شود.
